5% Długoterminowa Wewnętrzna Pożyczka Państwowa z 1920 r.
Świadectwa tymczasowe (175×215 mm, czarny)
3.1 Uniwersalne (wartość wpisywana ręcznie)
3.2 100 Mkp.
3.3 500 Mkp.
3.4 1000 Mkp.
3.5 5000 Mkp.
3.6 10.000 Mkp.
Obligacje, data emisji 12 marca 1920 roku (200×285 mm, brązowy i zielony)
3.7 100 Mkp.
3.8 500 Mkp.
3.9 1000 Mkp.
3.10 5000 Mkp.
3.11 10.000 Mkp.
Podstawa prawna emisji
Informacje o emisji
Obligacje tej pożyczki, znanej pod nazwą „Odrodzenie”, miały być wypuszczane seriami po 20 milionów marek, do maksymalnej wysokości 3 miliardów marek polskich. Niektóre serie wyróżniały się krojem numeratora lub literą umieszczoną przed numerem. Poza tym serie późniejsze były wydawane z unieważnionymi kuponami odsetkowymi o numerach 1 i 2. Kupony były unieważniane przez perforację lub nadruk. Zapisy na obligacje tej pożyczki (na podstawie Rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 18 października 1922, Dz. U. RP 1922.92.22) trwały do 31 grudnia 1922 roku, pomimo iż pierwotnie zakładano zamknięcie subskrypcji 30 września 1920 roku. Cała subskrypcja zamknęła się kwotą 10.844.182.700,00 marek polskich (USD 3.877.622,00).
Wpłaty na poczet tej pożyczki przyjmowano w gotówce i asygnatach z 1918 roku, a począwszy od 1 maja 1920 roku także w banknotach rublowych (carskich) w odcinkach po 100 i 500 rubli, po kursie 216 marek za 100 rubli i to pomimo tego, że rubel utracił charakter prawnego środka płatniczego:
- Ustawa z dnia 29 kwietnia 1920 r. o zakazie dokonywania wypłat w walucie rublowej rosyjskiej i przerachowaniu zobowiązań rublowych na marki polskie.
- Ustawa z dnia 30 kwietnia 1920 r. w przedmiocie przyznania bonifikacji posiadaczom asygnat 5% wewnętrznej pożyczki państwowej z 1918 r.
- Rozporządzenie Ministra Skarbu w sprawie wykonania ustawy z dnia 30 kwietnia 1920 r. w przedmiocie przyznania bonifikacji posiadaczom asygnat 5% wewnętrznej pożyczki państwowej z r. 1918.
- Rozporządzenie Ministra Skarbu w przedmiocie przyjmowania rubli carskich przy wpłatach na 5% wewnętrzne pożyczki państwowe z 1920 roku.
Dodatkowo, zgodnie z Ustawą z dnia 11 maja 1920 r. w przedmiocie przyjmowania obligacji wojennych pożyczek austrjackich przy subskrybcji wewnętrznej, długoterminowej pożyczki państwowej z r. 1920, wpłaty mogły być też przyjmowane do wysokości 25% sumy subskrybowanej w obligacjach wojennych pożyczek austriackich, po kursie 66 marek za 100 koron, pod warunkiem, że obligacje te zarejestrowano w przepisany rozporządzeniem sposób. W niektórych przypadkach austriackie obligacje pożyczek wojennych mogły stanowić do 50% wpłaty pod warunkiem, że stanowiły one własność instytucji wyższej użyteczności publicznej, lub też osób fizycznych, które udowodniły, że nie posiadają ich na większą kwotę niż 700 marek.
Według stanu na dzień 31 grudnia 1921 roku subskrypcja obu pożyczek „Odrodzenie”, krótko- i długoterminowej, kształtowała się następująco: długoterminowa 10.844.182.700,00 marek polskich, krótkoterminowa 2.129.336.100,00 marek polskich, razem 12.973.518.800,00 marek polskich, przy kursie dolara 3.186,00 marek polskich za dolara. Z tego było 6.364.948.500,00 marek polskich w obligacjach zastawionych w PKKP.Na poczet powyższej sumy do dnia 31 grudnia 1921 wpłynęło: 10.211.882.147,29 marek polskich w gotówce, 1.899.794.930,00 marek polskich w asygnatach z 1918 roku, 228.351.929,83 marek polskich w obligacjach austriackich pożyczek wojennych, 973.865,52 marek polskich rublami carskimi i 13.102.650,00 marek polskich w postaci tzw. Złotych kwitów.
Kupony procentowe były płatne 1 kwietnia i 1 października każdego roku, i posiadały ustawowe zwolnienie z podatków od kapitałów i podatków rentowych. Kuponami można było uiszczać podatki i opłaty państwowe. Obligacje te miały prawo zastawu w PKKP i udzielano pod ich zastaw pożyczek do wysokości 80% wartości nominalnej lombardowanych obligacji, z oprocentowaniem 5.5% i na okres do 6 miesięcy.
Termin spłaty wynosił 45 lat, z zastrzeżeniem prawa do przedterminowego wykupu od dnia 1 maja 1922 roku. Obligacje przedawniały się po upływie 30 lat od dnia ich wykupu, zaś kupony po upływie lat pięciu od ich terminu płatności.
Wykup
Obligacje te z uwagi na deprecjację marki polskiej zasadniczo nie były przedstawiane do wykupu, pomimo tego iż zawierały ustawowo przyznany przywilej wymiany na złote po kursie dla pieniędzy powiększonym o 10%.
W latach dwudziestych podlegały konwersji na 5% pożyczkę konwersyjną z 1924 roku, w relacji 10 złotych za 1000 marek polskich w obligacjach, co w porównaniu z kursem wymiany dla banknotów, wynoszącym 1.800.000 marek polskich za 1 złotego, było bardzo korzystne.
Obieg obligacji i świadectw tymczasowych tej pożyczki według stanu na dzień 1 stycznia 1928 roku wynosił 70.658.200 marek polskich. Ostateczny termin zgłaszania tych papierów do konwersji upłynął 31 grudnia 1929 roku. Zasady konwersji zostały omówione bardziej szczegółowo przy opisie 5% pożyczki konwersyjnej z 1924 roku, opisanej w pozycji 10.
Obligacje tej pożyczki zostały umorzone w dniu 6 sierpnia 1949 roku, na podstawie Dekretu z dnia 27 lipca 1949 o zaciąganiu nowych i określeniu wysokości nie umorzonych zobowiązań pieniężnych (Dz. U. RP 1949.45.332) wraz z innymi obligacjami pożyczek państwowych oraz tytułami dłużnymi na okaziciela emitowanymi przez Państwo w okresie 1918-1922 i opiewającymi na marki polskie, korony austriackie i ruble rosyjskie.