Dwudziestoletnia 6% pożyczka dolarowa w złocie
Dwudziestoletnia 6% pożyczka dolarowa w złocie skonwertowana na 41/2 %
Świadectwa tymczasowe (193×370 mm), data emisji 1 kwietnia 1920 roku.
4.1 50 USD
4.2 100 USD
4.3 500 USD
4.4 1000 USD
Praktycznie wszystkie świadectwa tymczasowe wymieniono na obligacje definitywne i zniszczono, tak więc przetrwały jedynie w formie wzorów. Wiadomo mi o jednym komplecie wzorów wszystkich nominałów, kilku egzemplarzach wzorów świadectwa o nominale 50 dolarów (w tym odmiany kolorystyczne) i jednym egzemplarzu wydanym tego nominału.
Obligacje (193×370 mm), data emisji 1 kwietnia 1920 roku
Nieskonwertowane
4.5 50 USD
4.6 100 USD
4.7 500 USD
4.8 1000 USD
Skonwertowane (przedrukowane)
4.9 50 USD
4.10 100 USD
4.11 500 USD
4.12 1000 USD
Podstawa prawna emisji
Informacje o emisji
Subskrypcja przeprowadzona wśród Polonii amerykańskiej, trwała od maja do września 1920 roku i zamknęła się kwotą USD 19.574.500. Pożyczka była regularnie obsługiwana do 1936 roku, kiedy to po wprowadzeniu ograniczeń dewizowych zawieszono transfery zagraniczne z tytułu obsługi pożyczek emitowanych za granicą w walucie obcej. W momencie wprowadzenia ograniczeń dewizowych w kwietniu 1936 roku, obieg obligacji tej pożyczki wynosił (na 1/10/1936) $19.574.500. W wyniku konwersji części emisji na obligacje wewnętrznej pożyczki złotowej ($ 6.9 milionów ) obieg skurczył się do 12.490.200 dolarów.
W okresie od 1 czerwca 1937 do 31 maja 1938 obligacje te podlegały dobrowolnej konwersji na złotowe obligacje 4.5 % Państwowej Pożyczki Wewnętrznej, zaś kupony od nich w okresie od 1 października 1937 do 14 kwietnia 1939 były wymieniane na złotowe 3% Bony Skarbu Państwa. Następnie w 1938 roku obligacje te podlegały konwersji na podstawie umowy z bankiem National City Bank of New York podpisanej 30 września 1938 roku. W wyniku konwersji obniżono oprocentowanie do 4.5 %, i przedłużono termin spłaty z 1 kwietnia 1940 roku do dnia 1 kwietnia 1958 roku poprzez przedrukowanie obligacji granatowym nadrukiem i wymianę kuponów.
Dodatkowo w wyniku przeprowadzonej konwersji anulowano tzw. złotą klauzulę i pożyczka jak i procenty stała się płatna w prawnym środku płatniczym USA obowiązującym w dniu płatności. Po konwersji pożyczka ta stała się znana na rynku amerykańskim pod nazwą „Twenty Year Six Per Cent US Dollar Gold Bond of 1920, 4.5 Per Cent Assented Sinking Fund External Bond due 1958”. Kupony od w/w obligacji podlegały konwersji na 3% Bony dolarowe (tzw. 3% Dollar Funding Bonds due October 1, 1956).
Krajowi posiadacze tych obligacji, którzy nie skorzystali z możliwości konwersji na obligacje 4.5 % Państwowej Pożyczki Wewnętrznej, mogli wziąć udział w konwersji z 1938 roku za pośrednictwem Banku Polskiego w terminie od 7 listopada 1938 do 30 kwietnia 1939. Do konwersji mogły być przedstawiane tylko obligacje zaopatrzone w kupon płatny 1 października 1938. Bank Polski przesyłał zebrane obligacje do Nowego Jorku, gdzie były one przedrukowywane i zaopatrywane w nowe kupony. Przy wydawaniu posiadaczom skonwertowanych obligacji wypłacano także wartość kuponu płatnego 1 października 1938 wg nowego oprocentowania pożyczki. Osoby które nie chciały skorzystać z wyżej opisanej konwersji, mogły odsprzedać Bankowi Polskiemu posiadane obligacje z kuponem płatnym 1 października 1938 i następnymi, po kursie 3.60 zł za dolara wartości nominalnej obligacji.
Obieg wg stanu na 1 kwietnia 1939 roku wynosił 12.490.200 dolarów, z czego $3.842.400 nie zostało skonwertowane. Według danych z 1973 w obiegu nadal pozostawało $12.078.000. Po wojnie obligacje te nie były spłacane i dopiero w kwietniu 1973 roku rząd PRL zawarł porozumienie o wykupie tych obligacji. Wykup ten był prowadzony w USA i w Polsce. W Polsce obligacje te były skupowane w okresie od 1 września 1972 do 31 lipca 1980 przez Bank PeKaO SA za 36.5% wartości nominalnej, a ekwiwalent był wypłacany w bonach towarowych PeKaO.