Polska była jednym z ostatnich krajów europejskich, które wprowadziły ograniczenia dewizowe i de facto zlikwidowały wymienialność waluty. Nastąpiło to na mocy Dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 26 kwietnia 1936 r. w sprawie obrotu pieniężnego z zagranicą oraz obrotu zagranicznemi i krajowemi środkami płatniczemi. Regulacja ta oznaczała, że od dnia 27 kwietnia 1936 roku złoty stał się walutą niewymienialną, a obrót pieniężny z zagranicą został poddany bardzo ścisłej kontroli. Jednym w efektów ubocznych było też zawieszenie transferu pieniędzy przeznaczanych na obsługę emitowanych za granicą obligacji denominowanych w walutach obcych i których kupony były płatne za granicą.
W latach 1937-1938 podjęto negocjacje z przedstawicielami zagranicznych posiadaczy tych obligacji, w wyniku których ustalono nowe zasady ich obsługi – w zamian za przywrócenie obsługi tych emisji obniżono ich oprocentowanie i w większości przypadków przesunięto terminy spłaty, zaś krajowym posiadaczom zaoferowano możliwość odsprzedania Bankowi Polskiemu obligacji tych pożyczek za złote lub zamianę na obligacje 4.5% pożyczki wewnętrznej z 1937 roku na dosyć korzystnych warunkach. Konwersja nie była przy tym przymusowa, ani w kraju ani też za granicą – kupony od nieskonwertowanych obligacji były nadal płatne, tyle że w złotych i na rachunki zablokowane prowadzone w Banku Polskim, zatem możliwość korzystania z tak uzyskanych przychodów była wysoce ograniczona.
Szczegółowy opis negocjacji i wprowadzonego rozwiązania w odniesieniu do pożyczek emitowanych na rynek amerykański i płatnych w dolarach USA jest zawarty w raporcie rocznym Foreign Bondholders Protective Council za rok 1938.
Dokumenty źródłowe: