5% Krótkoterminowa Wewnętrzna Pożyczka Państwowa z 1920 r.
Świadectwa tymczasowe (175×215 mm, czerwone)
2.1 Uniwersalne (wartość wpisywana ręcznie)
2.2 100 Mkp.
2.3 500 Mkp.
2.4 1000 Mkp.
2.5 5000 Mkp.
2.6 10.000 Mkp.
Obligacje, data emisji 12 marca 1920 r. (185×290 mm, zielone)
2.7 100 Mkp.
2.8 500 Mkp.
2.9 1000 Mkp.
2.10 5000 Mkp.
2.11 10.000 Mkp.
Podstawa prawna emisji
Informacje o emisji
Obligacje tej pożyczki, znanej pod nazwą „Odrodzenie”, miały być wypuszczane seriami po 20 milionów marek, do maksymalnej wysokości 3 miliardów marek polskich. Niektóre serie wyróżniały się krojem numeratora i literą oznaczającą serię. Ich subskrypcja trwała do 31 października 1920 roku. Termin spłaty wynosił 5 lat, z zastrzeżeniem prawa do przedterminowego wykupu od dnia 1 maja 1922 roku. Wpłaty na poczet tej pożyczki przyjmowano w gotówce i asygnatach z 1918 roku, a począwszy od 1 maja 1920 roku, na podstawie rozporządzenia Ministra Skarbu także w banknotach rublowych (carskich) w odcinkach po 100 i 500 rubli, po kursie 216 marek za 100 rubli (szczegóły – patrz 5% Długoterminowa Wewnętrzna Pożyczka Państwowa z 1920 roku). Całkowita subskrypcja zamknęła się kwotą 2.129.336.100,00 marek polskich. Obligacje tej pożyczki miały prawo zastawu w PKKP na tych samych zasadach jak obligacje pożyczki długoterminowej. Obligacje przedawniały się po upływie 30 lat od dnia ich wykupu, zaś kupony po upływie lat pięciu od ich terminu płatności. Kupony procentowe były płatne 1 stycznia i 1 lipca każdego roku, i posiadały ustawowe zwolnienie z podatków od kapitałów i podatków rentowych. Kuponami można było uiszczać podatki i opłaty państwowe.
Wykup
Z uwagi na deprecjację marki polskiej obligacje te zasadniczo nie były przedstawiane do wykupu. W latach dwudziestych podlegały konwersji na 5% pożyczkę konwersyjną z 1924 roku, w relacji 10 złotych za 1000 marek polskich w obligacjach, co w porównaniu z kursem wymiany dla banknotów, wynoszącym 1.800.000 marek polskich za 1 złotego, było bardzo korzystne. Obieg obligacji i świadectw tymczasowych tej pożyczki według stanu na dzień 1 stycznia 1928 roku wynosił 166.982.300 marek polskich. Ostateczny termin zgłaszania tych papierów do konwersji upłynął 31 grudnia 1929 roku. Zasady konwersji zostały omówione bardziej szczegółowo przy opisie 5% pożyczki konwersyjnej z 1924 roku, w pozycji 10.
Obligacje tej pożyczki zostały umorzone w dniu 6 sierpnia 1949 roku, na podstawie Dekretu z dnia 27 lipca 1949 o zaciąganiu nowych i określeniu wysokości nie umorzonych zobowiązań pieniężnych (Dz.U.RP 1949.45.332) wraz z innymi obligacjami pożyczek państwowych oraz tytułami dłużnymi na okaziciela emitowanymi przez Państwo w okresie 1918-1922 i opiewającymi na marki polskie, korony austriackie i ruble rosyjskie.